کاج جشن های زمستانی

 کاج جشن های زمستانی

 

از باغ می برند چراغانیت کنند 

تا کاج جشن های زمستانیت کنند 

پوشانده اند صبح تو را ابرهای تار 

تنها به این بهانه که بارانی ات کنند 

یوسف به این رها شدن ازچاه دل مبند
 

این بار می برند که زندانی ات کنند
 

ای گل گمان مبر به شب جشن می روی
 

شاید به خاک مرده ای ارزانیت کنند
 

یک نقطه بیش فرق رجیم و رحیم نیست
 

از نقطه ای بترس که شیطانی ات کنند
 

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست
 

گاهی بهانه ایست که قربانی ات کنند 

شاعر : فاضل نظری

در دیدار گذشته امام خامنه ای با شاعران حضرت آقا از یک شعری خیلی تعریف کردند؛

من یک غزل قشنگى دیدم از آقاى فاضل عزیزمان:

از باغ میبَرند چراغانى‌ات کنند
تا کاج جشنهاى زمستانى‌ات کنند
بارک اللّه! حالا من «میبَرند» خواندم، ممکن است کسى «میبُرند» هم بخواند؛ منتها اگر «میبُرند» باشد، «تا» لازم دارد: «از باغ میبُرند تا چراغانى‌ات کنند». اگر «میبَرند» باشد، «تا» دیگر لازم ندارد؛ مثلاً فرض کنید میبَرند که دامادش کنند، یا عروسش کنند. لذا من «میبَرند» را به این جهت خواندم.
از باغ میبَرند چراغانى‌ات کنند
تا کاج جشنهاى زمستانى‌ات کنند

مضمون یک بیت دیگرش این است: یوسف! از چاه که بیرون مى‌آئى، خوشحال نباش؛ تو را میبرند که زندانى‌ات کنند.