داستان هادی

هادی، دوست قدیمی و هم مدرسه ای و هم دانشگاهی ام رفته سوریه.

چند هفته قبل یکروز که شیفت بودم بهم زنگ زد. اونموقع جواب ندادم. بعدشم که من زنگ زدم اون جواب نداد. چند شب بعد هم دوباره زنگ زدم؛ گوشی اش بوق می خورد، ولی بر نمی داشت.

تا اینکه عصر جمعه (همون هفته) دیدم یک شماره تهران زنگ زد(کد021)، برداشتم: هادی بود.

صدایش با تاخیر می رسید و قطع و وصل می شد. گفت «راه دورم» احوال پرسی و شوخی کرد.

 پرسیدم «کربلایی؟ »

آخه خبر داشتم که گاهی برای ایتام عراقی با یک گروه خیریه که خودش هم عضو هیئت مدیره اش است، به سفر عتبات می رود. خدمات دندانپزشکی می دهند. چند سفر هم سایر دوستان دندانپزشک را همراه برده.

خلاصه گفت «نه کربلا نیستم» گفتم « سوریه؟ لبنان؟!» گفت «بله همونجام! »

گفتم «نری شهید بشی!» خندید و با تواضع گفت « از این لیاقت ها نداریم! »

ولی اتفاقا هادی لیاقتش را دارد. از پاک ترین بچه های دانشگاه بود. خاطرات گذشته، دورانی که در انجمن اولین سردبیر نشریه نشانی بود؛ بعد که مسوول بسیج بود؛ اردوی راهیان نور؛ جلسه های شورای فرهنگی؛ دغدغه های فرهنگی اش برای دانشگاه؛ امربه معروف و نهی از منکر؛ نماز جماعت ها؛ هیئت؛ دعای کمیل و شب های احیاء؛ دوچرخه ی معروفش؛ مسجد مطهری نزدیک خوابگاه رکنی، و نمایشگاه آثار شهید مطهری؛ آشنایی با واسطه او با دوستان خوبی چون سعید و علی و حجت.

هرچه فکر می کنم خوبی هایش یادم می آید. پهن می شد کف اتاق، لب تاپش را باز می کرد و برایمان فیلم و کلیپ های سیاسی، یا از دوران جنگ و شهدا، یا مداحی، یا سرگرمی پخش می کرد.

دلم شکست! اینکه او برود و به دفاع از حرم حضرت زینب سلام الله علیها جهاد کند، و من اینجا به زمین چسبیده باشم؛ فکر دنیا باشم و در حصار مادیات و چیز های پست محصور.

او حق دارد که جلو بزند و بالا برود. هرکه اهل بیت علیهم السلام را به خودش ترجیح دهد و خود را وقف ایشان کند، خداوند او را بالا می برد.

هادی دوستم بود! برادرم بود! با هم عهد اخوت بستیم. امیدوارم اگر شهادت قسمتش شد، شفاعتش هم نصیب ما بشود.

یا علی مدد