بهترین کتاب

بهترین کتاب

استاد رحیم پور ازغدی در یکی از سخنرانی هایشان خطاب به جوانان می فرمایند:

« مشکل ما سه راه حل دارد: خواندن، خواندن، و خواندن. البته راه حل چهارمی هم وجود دارد که آن هم خواندن است!!! مطالعه را به عنوان یک فریضه قطعی در برنامه خود قرار دهید. »

وقتی مطالعه اینقدر مهم است، مسلما کتاب خوب خواندن هم اهمیت زیادی دارد.

اکنون می خواهم بهترین کتابی را که تاکنون مطالعه کرده ام معرفی کنم:

«انسان 250 ساله»

بیانات مقام معظم رهبری درباره ی زندگی سیاسی-مبارزاتی ائمه معصومین علیهم السلام.

نظرتان را به قسمتی از مقدمه این کتاب ارزشمند، به قلم رهبر عزیزمان امام خامنه ای جلب می کنم :

«... عدم توجه به ابعاد مهم و شاید اصلی زندگی این بزرگواران  ]ائمه معصومین علیهم السلام [، غربت تاریخی آنها را استمرار بخشید ... عنصرِ «مبارزه ی سیاسیِ حادّ» ، که خطِ ممتد زندگی ائمه ی هدی علیهم السلام را در طول 250 سال تشکیل می دهد، در لابه لای روایات و احادیث و شرح حال های ناظر به جنبه های علمی و معنوی، گم شده. زندگی ائمه علیهم السلام را ما باید به عنوانِ درس و اسوه فرابگیریم، نه فقط به عنوانِ خاطره های شکوه مند و ارزنده؛ و این، بدون توجه به روش و منشِ سیاسی این بزرگواران، ممکن نیست.»

در طول تاریخ، حتی تاریخ شیعه، چون حکومت در اغلب اوقات به دست پادشاهان ظالم بوده، که حالا برخی ظواهر دین را رعایت می کرده اند، و بعضی (مثل سلسله ی منحوس پهلوی) با هرچه به نام دین سرستیز داشته اند، جنبه مبارزاتی زندگی ائمه علیهم السلام تبلیغ نشده، و مغفول مانده است. حاکمان، اگر اجازه می دادند مبارزه ی سیاسی ائمه علیهم السلام تبلیغ شود، در حقیقت مشروعیت خودشان زیر سوال می رفته است؛ چه در زمان حیات یازده امام بزرگوارمان، چه در زمان غیبت امام دوازدهم.

چون واضح است که اگر مردم به این نکته متوجه می شدند که این آقایی که فرزند پیغمبر است، امام است؛ و امام یعنی پیشوا در همه ی امور و همه ی شئون، از جمله در امر حکومت؛ آنوقت دیگر آن غاصبی که به اسم خلیفه پیغمبر، یا پادشاه کشور اسلامی، جایگاه حکومت را قبضه کرده، مشروع نمی دانستند. بنابراین چنین حکومتی همیشه در خطر زوال بود، از طرف شورش های مردمی، و عدم اطاعت رعایا از حکام.

بنابراین حاکمان جوامع اسلامی دست به کار شدند تا با کمک علمای درباری، و ترفندهای گوناگون ذهن های مردم را از این گوهرهای ناب (ائمه علیهم السلام) غافل سازند. جوامع سنی نشین را با دورکردن از حقیقت اهل بیت ، و در بعضی جاها که توانسته اند، با کاشتن تخم کینه اهل بیت، و جوامع شیعه نشین را با منحرف کردن از هدف اصلی اهل بیت – که همانا تشکیلِ حکومتِ حقّه ی اسلام بود – غافل ساختند.

از کودکی ، به ما آموخته اند که ائمه ی بزرگوار ما، انسان های نورانی و پاک سرشتی بوده اند که تبلیغ دین خدا را می کرده اند، اما همیشه از طرف سلاطین و طواغیت زمان، مظلوم واقع می شده اند. هیچگاه حرفی از این زده نمی شود که چرا همه ی ائمه علیهم السلام ، تا امام زمان عجل الله تعالی فرجه که غیبت فرموده اند، اینطور مظلومانه به شهادت رسیده اند؟ این سوال که آیا ایشان برای حکومت وقت ایجاد خطر می کرده اند، غالبا سَرسَری گرفته می شود. حتی گاهی اینطور تبلیغ می شود که ائمه علیهم السلام از حکومت و قدرت گریزان بوده اند. شاهد تاریخی هم می آورند: سکوت 25 ساله امیرالمومنین امام علی علیه السلام.

قیام امام حسین علیه السلام و شهادت مظلومانه ایشان و یارانشان در کربلا را هم، به فسق علنی یزید نسبت می دهند؛ چرا که در زمان معاویه ، امام حسین علیه السلام بنای سکوت داشته اند. به راستی چرا «خط مبارزه» در زندگی ائمه علیهم السلام کمرنگ شده، و آنجا هم که – مانند قیام عاشورا – ناگزیر از ذکر آن هستند، هدف اباعبدالله از احیای حکومتِ اصیلِ اسلامی را برجسته نمی کنند؟

رهبر عزیزمان حضرت امام خامنه ای در مقدمه این کتاب، اشاره می کنند به دوران محنت بارِ یک امتحان و ابتلای دشوار در سال 1350 ( که احتمالا مربوط به دوران زندان یا تبعید ایشان در جریان مبارزاتِ انقلابِ اسلامی بوده ) ، که آنجا برای اولین بار متوجه مطلب برجسته ای می شوند:

«... نکته ای که در آن برهه ناگهان برای من روشن شد، این بود که زندگی این بزرگواران، علی رغم تفاوت ظاهری، در مجموع یک حرکت مستمر و طولانی است؛ که از سال دهم، یازدهم هجرت شروع می شود و دویست و پنجاه سال ادامه پیدا می کند و به سال دویست و شصت – که سال شروعِ غیبتِ صغری است – در زندگی ائمه علیهم السلام خاتمه پیدا می کند.»

« هر انسانی که از عقل و حکمت برخوردار باشد – ولو نه از عصمت – در یک حرکت بلندمدت ، تاکتیک ها و اختیارهای موضعی خواهد داشت. گاهی ممکن است لازم بداند تند حرکت کند و گاهی کُند، گاهی حتی ممکن است به عقب نشینی حکیمانه دست بزند، اما همان عقب نشینی هم از نظر کسانی که علم و حکمت و هدف داری او را می دانند، یک حرکتِ به جلو محسوب می شود.»

« ائمه علیهم السلام وقتی که احساس کردند که اسلام رو به غربت افتاد و جامعه اسلامی تشکیل نشد، چند هدف را اهداف اصولی خود قرار دادند.

یکی «تبیین اسلام به شکل درست» اسلام از نظر آن کسانی که در رأس قدرت در طول این سالیان طولانی قرار داشتند، یک چیز مزاحم بود. اسلامِ پیغمبر، اسلامِ قرآن، اسلامِ جنگ بدر و حنین، اسلامِ ضدتجمل پرستی، اسلام ضد تبعیض، اسلام طرفدار مستضعفان، اسلامِ کوبنده ی مستکبران به درد آن کسانی نمی خورد که می خواستند با ماهیت فرعونی، لباس موسوی بپوشند، با ماهیت نمرودی، لباس ابراهیمی بپوشند؛ امکان نداشت. مجبور بودند اسلام را تحریف کنند...

برای اینکه اسلام را از روح و حقیقت خود خالی کنند، عده ای مزدور قلم به مزد و زبان به مزد داشتند... در کلمات ائمه علیهم السلام می بینید آنچه که گفته شده، در موارد بسیاری ناظر به آن چیزهایی است که به نام اسلام، علما و فقها و محدثینِ وابسته به دستگاه های حکومت و دربارهای سلطنتی گفته بودند، آنها را رد می کردند و حقایق را بیان می کردند. خُب،  خود همین کار، یک ماهیت سیاسی دارد. یعنی وقتی که ما می دانیم که تحریف، با تحریک دستگاه سلطنت و خلافت انجام می گیرد و قلم به مزد ها و مزدورهای علی الظاهر عالِم، برای خاطر سلاطین و حکمرانان تحریف می کنند، طبیعی است که اگر کسی علیه آن تحریف ها اقدام بکند، یقیناً کاری برخلاف سیاست آن حکام و سلاطین انجام داده.»

« کار مهم دیگر تبیین مسئله ی «امامت» بود. امامت یعنی زمامداری جامعه ی اسلامی. مسئله ی عمده ای که برای مسلمان ها آن روز روشن نبود و عملاً و از لحاظ تئوری دچار تحریف شده بود، مسئله ی امامت بود. امامت جامعه ی اسلامی با کیست؟ کار به جایی رسیده بود که کسانی که به اغلب احکام اسلامی عمل نمی کردندو بیشتر محرمات را علناً انجام می دادند، ادعا می کردند جانشین پیغمبرند و می نشستند در مسند پیغمبر و خجالت هم نمی کشیدند... ائمه علیهم السلام لازم می دانستند دوچیز را به مردم بگویند: یکی خصوصیات امام یعنی حاکم اسلامی [ عصمت، تقوا، علم، معنویت، نوع رفتار با مردم، عمل در مقابل خدا ]، دوم مشخص کنند آن کسی که دارای این خصوصیات هست امروز کیست؟ که معرفی می کردند و خودشان را بیان می کردند، و می بینید که این یکی از مهمترین کارهای سیاسی و تبلیغات و تعلیمات سیاسی است.

...علاوه بر همه ی اینها، ائمه علیهم السلام حداقل از دوران امام حسن مجتبی به بعد یک حرکت زیرزمینیِ همه جانبه ی سیاسی و انقلابی را به قصد قبضه کردن حکومت، شروع کرده بودند.»

« تمام نزاعی که در طول دوران زندگی  ائمه علیهم السلام بین آنها و دستگاه های ظلم و جور مشاهده می کنید بر سر همین قضیه است...اگر ائمه داعیه ی حکومت نداشتند ولو علوم اولین و آخرین را هم به خودشان نسبت می دادند، ...هیچگونه تعرضی نسبت به آنها انجام نمی گرفت، لااقل به این شدت انجام نمی گرفت، اصلاً مسئله این است. لذا شما می بینید در بین دعوت ها و تبلیغات ائمه علیهم السلام روی کلمه امامت و مسئله امامت حساسیت بسیار بالایی است،... تمام بحث ائمه با مخالفینشان و بحث اصحاب ائمه در مبارزاتشان همین مسئله حکومت و حاکمیت و ولایت مطلقه و عامه ی بر مسلمین وقدرت سیاسی بود؛ بر سر مقامات معنوی ، آنها با ائمه دعوایی نداشتند.»

مطلبی که جای تاسف دارد این است که با وجود گذشت نزدیک به 40 سال از انقلاب اسلامی، هنوز در آموزش های رسمی در مدارس، و حتی در منابر و مساجد، خطِ مبارزاتیِ ائمه علیهم السلام به درستی تبیین نمی شود. البته در مورد قیام امام حسین علیه السلام، مجالس متعددی به لطف خدا برپاست، که به قول امام خمینی (ره) «محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته» ، اما پیوستگیِ این مبارزه سیاسی در طول دوران امامت تا غیبت صغری، همیشه مغفول مانده است. در مورد برخی از ائمه علیهم السلام، مثل امام سجاد علیه السلام غالباً مطلب طور دیگری جلوه داده می شود. چرا معارف والای شیعه، باید اینطور مهجور باشد؟! زمان امام سجاد علیه السلام ، به علت خفقان حاکم برفضای جامعه، شیعه به دستور امام، تقیه را سرلوحه ی کار خود قرار می دهد. تقیه، یعنی با سپر مبارزه کردن. یعنی به دشمن ضربه بزنی ، اما خود را از ضربه ی او محفوظ بداری. ولی آیا می توان گفت مثلاً امام سجاد علیه السلام داعیه ی حکومت نداشته اند؟ رساله ی حقوق ایشان را ببینید؛ آنجا که به حقوق متقابل مردم و حاکمان اشاره می کنند، آیا این بزرگترین مبارزه ی سیاسی نیست؟!

ای کاش به جای دروس عمومی معارف اسلامی و تاریخ اسلام و امثالهم در دبیرستان ها و دانشگاه ها، کتاب های ارزشمند رهبرمان امام خامنه ای تدریس می شد.

در معرفی کتاب « انسان 250 ساله » فعلاً به همین مقدار بسنده می کنم و مطالعه و تبلیغ آن را به همه ی شما بزرگواران توصیه می نمایم.