مناجات

سایه ی دوست  

 

رحیما! مهربانا! فرمانم دادی و ترک کردم.

مرا بازداشتی و بدان دست زدم.

در آینه ی واژگونه ی بداندیشی، بدکاری را نکو دیدم و بدان آلوده گشتم...

 هیچ روزی، گواه بر روزه ی من و هیچ شبی، شاهد راز و نیازم و هیچ سنت نیکویی، یادآور نکویی من نیست.

 به ریسمان نوافل و مستحبات، بسیار چنگ نزدم

. چه بسیار واجباتی را که به غفلت رها کردم.

 پا در حریم محرمات نهادم و به گناهان بزرگ آلوده شدم

و تو از رسوایی آن ها، مرا پوشاندی. چنین است حال من که از بدی نفسم، شرمسار تواَم.

 خشمناک نفس خویشم و خشنود مهر تو.

پس با درونی شکسته از خشوع، با گردنی فرو افتاده از تواضع و پشتی خمیده از بار گناه،

در میان امیدواری به تو و ترس از تو، ایستاده ام.

 امید بستن به تو سزاوار است و ترس و پرهیز از تو، حق است.

ای خدای مهربان من! امیدم را برآورده ساز و از آن چه می هراسم، در امانم دار

 و به رحمتت بر من نظر کن، ای بخشنده ترین باب حاجت!

اقتباسی از صحیفه سجادیه 

به نقل از : http://elmoservat.blogfa.com/