جنبش سبز ، جنبش برانداز

جنبش سبز ، جنبش برانداز 

سلام دوستان

قبل از اینکه سراغ مطلب اصلی برویم، باید از همه کسانی که با شرکت در تریبون آزاد کمک کردند تا گوشه ای از مسائل سیاسی کشور را با محوریت حوادث پس از انتخابات دهم ریاست جمهوری  بررسی کنیم تشکر کنم.

در طول نزدیک به 3 سالی که از عمر وبلاگ تلنگر میگذرد، تریبون آزاد پربازدید کننده ترین مطلب بوده است.

آمار بازدیدکنندگان وبلاگ از 34416 بار در تاریخ جمعه 16 بهمن ماه سال 1388 به 37482   بار در تاریخ یکشنبه 9 اسفند  رسیده است.یعنی بیش از 3000 بازدید در طول 23 روز که نشان از اهمیت موضوع و اوج استقبال از آن دارد.

.

.

.

.

.

اگر بخواهیم یک بررسی کلی از مسائل سیاسی یک سال اخیر کشور داشته باشیم، جنبش سبز از زمانی آغاز شد که مهندس میرحسین موسوی با نماد سبز در فعالیت های تبلیغاتی دهمین انتخابات ریاست جمهوری ظاهر شد.  با کناره گیری خاتمی به نفع موسوی، به تدریج اکثریت گروه ها و احزاب جناح اصلاح طلب – با انگیزه های مختلف - میرحسین موسوی را به عنوان نامزد انتخاباتی خود مورد حمایت قرار دادند.   

حتی  کار به جایی رسید که گروهک های ضد نظام و سلطنت طلب و... نیز که تاکنون به جهت مخالفت با اصل نظام جمهوری اسلامی تمامی انتخابات ها را تحریم می کردند اینبار به حمایت از این کاندیدای اصلاح طلب برخواستند.  

میرحسین موسوی که خود را خط امامی و نخست وزیر امام معرفی می کرد هرگز در مقابل حمایت ها و اظهارنظر های این گروهک ها  موضعگیری نکرد ، بلکه از آن بالاتر گفت «ما از هرگونه حمایتی استقبال می کنیم.» 

میر حسین موسوی که در اولین بیانیه های انتخاباتی اش با تاسی از امام(ره)  بر ساده زیستی و  عدم ریخت و پاش در هزینه های تبلیغاتی تاکید داشت ،  به تدریج روش دیگری را در پیش گرفت. تشکیل ستاد دختران فیروزه ای و هزینه های میلیاردی در تهیه نمادهای سبز- از قبیل مانتو و ...- که با حمایت مستقیم فرزندان هاشمی صورت پذیرفت انحراف دیگری بود که در مسیری که موسوی می پیمود آشکار شد. 

جمع شدن همه مخالفین سیاست های دولت پشت سر موسوی - که بعضی از آنان سوابق انقلابی مهمی داشتند- در کنار حمایت گروهک های ضد نظام از وی سبب شد قدرت های استکباری و در راس آنها آمریکا دچار این توهم شوند که با پیروزی کاندیدای اصلاح طلب در انتخابات، کار نظام جمهوری اسلامی یکسره میشود و لااقل یک حکومت سکولار روی کار می آید.

متعاقب این توهم به یکباره هجمه وسیع تبلیغات رسانه ای علیه شخص احمدی نژاد و در حقیقت با هدف تضعیف ولایت فقیه در ابعاد گوناگون ماهواره ای ، و اینترنت، و روزنامه های زنجیره ای دنباله روی آنها در داخل شکل گرفت.

این رسانه ها که دشمنیشان با نظام جمهوری اسلامی برای همه آشکار بود ،  ائتلاف گسترده ای در حمایت از جریانی را تشکیل داد که اکنون جنبش سبز نام گرفته بود. 

جنبش سبز حالا مجموعه ناهمگنی از احزاب مختلف اصلاح طلب و سکولار ، مخالفین دولت نهم ، و گروهک های  معاند و طرد شده از نظام – از جمله سازمان مجاهدین خلق(منافقین)، نهضت آزادی ، سلطنت طلب ها و ...- شده بود که کشور های غربی نیز مستقیم یا غیر مستقیم از آن حمایت می کردند.

میرحسین موسوی در این مقطع نه تنها مرزبندی خود را با دشمنان قسم خورده نظام مشخص نکرد و از حمایت های آنان اعلام برائت ننمود، بلکه عملا بسیاری از سیاست های رسانه ای آنها را درجریان تبلیغات انتخاباتی خود دنبال نمود. 

برپایی مناظرات زنده تلویزیونی در آستانه انتخابات و صراحت لهجه احمدی نژاد در بیان برخی ناگفته ها در مورد موسوی و حامیان او سبب شد صف بندی های سیاسی در فضای عمومی کشور شکل تازه ای به خود بگیرد. 

 افرادی که در این میان اعتبار و آبروی خود را در معرض خطر می دیدند با هجمه وسیع رسانه ای درجهت تخریب چهره رئیس جمهور حرکت کردند. میرحسین موسوی - به عنوان رهبر جنبش سبز- علنا در تلویزیون جمهوری اسلامی، رئیس جمهوری اسلامی ایران را متهم به دروغگویی کرد. این بخش از صحبت های موسوی که در خلال برنامه زنده تلویزیونی وی با کروبی مطرح شده بود ، درقسمتی از فیلم دوم  تبلیغاتی وی نیز تکرار شد و جالب آنکه صدا و سیما بدون کوچکترین سانسور اقدام به پخش آن نمود. این حرکت صدا و سیما که البته با تایید مقام معظم رهبری همراه بود ، نشان از عمق آزادی بیان در نظام جمهوری اسلامی دارد. 

22 خرداد 88 مردم آگاه ایران به دعوت رهبر فرزانه انقلاب در سراسر کشور به پای صندوق های رای آمدند و نصاب 85% مشارکت در انتخابات ریاست جمهوری را به عنوان یک رکورد جهانی به ثبت رساندند.

علیرغم تبلیغات وسیعی که از ماه ها قبل با طرح شایعه تقلب در انتخابات، و با هدف بی اعتماد کردن مردم نسبت به نظام صورت گرفته بود ، مشارکت بی نظیر مردم در انتخابات، نشانه نهایت اعتماد آنان به نظام و بهترین دلیل برای سلامت انتخابات بود. 

میرحسین موسوی تحت تاثیر القائات اطرافیان و جو موجود در تجمعات طرفدارانش در شمال تهران ، قبل از آنکه حتی رای گیری در همه حوزه ها به اتمام برسد – چه رسد به اینکه شمارش آرائی صورت گرفته باشد- در مصاحبه مطبوعاتی خود را پیروز رقابت انتخاباتی نامید. 

تفاوت نتیجه اعلام شده از شمارش آراء با آنچه در این مصاحبه زود هنگام بیان شد سبب بروز التهاباتی در جامعه گردید.به خصوص که میرحسین موسوی با صدور بیانیه های پی در پی، مدعی وجود تقلب گسترده در جریان انتخابات بود.  

تحریک مردم برای حضور در تجمعات خیابانی که به ترجیع بند تبلیغات رسانه ای غربیها تبدیل شده بود ، در کمال ناباوری از زبان افرادی چون عفت مرعشی (همسر هاشمی رفسنجانی) و زهرا رهنورد (همسر موسوی ) شنیده شد. 

حضرت امام خامنه ای در نماز جمعه 29 خرداد همگان را به آرامش و بصیرت فراخواندند و تاکید کردند که در موارد اختلاف فصل الخطاب قانون است. اگر بنا بود تعیین نتیجه انتخابات با اردوکشی های خیابانی مشخص شود دیگر انتخابات معنایی نداشت. 

ایشان همچنین در اقدامی مدبرانه و تحسین برانگیز جلسه ای اختصاصی با نمایندگان هر چهار کاندیدا ترتیب دادند تا بدون واسطه در جریان مطالبات طرفین قرار گیرند. 

شورای نگهبان قانون اساسی به دقت به بررسی مواردی که به عنوان تخلف انتخاباتی مطرح می شد پرداخت و با تمدید زمان رسیدگی به شکایات ، بارها و بارها از نامزد های معترض درخواست کرد مستندات خود مبنی بر وجود تقلب در انتخابات را ارائه دهند. با این همه میر حسین موسوی هرگز حاضر به ارائه مستندات به این شورا نشد و با وجود توافق اولیه مبنی بر بازشماری 10% از آراء به صورت تصادفی با حضور نمایندگان کاندیداهای معترض، از معرفی نماینده جهت شرکت در فرایند بازشماری امتناع ورزید. 

پس از بیانات راهگشای رهبر فرزانه انقلاب فضای عمومی جامعه به سمت آرامش پیش می رفت. اما تداوم بیانیه های تحریک آمیز میرحسین موسوی سبب شد التهاب و آشوب تا مدت ها در تهران و برخی شهر های بزرگ ادامه پیدا کند. 

این در حالی بود که ریزش جمعیتی در تجمعات جنبش سبز کاملا هویدا بود که می توان آن را نتیجه روشنگری های حضرت امام خامنه ای قلمداد کرد.  

در مقابل روشنگری های رهبر فرزانه انقلاب و فریاد استمدادجویی ایشان برای تبیین حقایق از طرف خواص، اکثریت طبقه به اصطلاح خواص و نخبگان سیاسی جامعه سیاست سکوت را در پیش گرفتند، یا به صحبت های مبهم و دوپهلو روی آوردند.  

در این میان گروه های رادیکال جنبش سبز با تحریک سازمان مجاهدین خلق( منافقین) و برخی دولت های غربی تلاش کردند تجمعات خیابانی را به  درگیری و خشونت بکشند. این گروه ها در حرکتی کثیف اقدام به خودزنی کردند تا خون کشته شدگان را به گردن نظام بیاندازند. 

میرحسین موسوی حتی در این مرحله نیز از اقدامات این گروه ها اعلام برائت نکرد. بلکه خود با حاضر شدن در برخی تجمعات و همچنین از طریق بیانیه ها به التهاب موجود در جامعه دامن زد.

سر دادن شعار های ساختارشکنانه ای همچون – نه غزه نه لبنان جانم فدای ایران- در روز قدس و شعار مرگ بر اصل ولایت فقیه در کنار پاره کردن عکس امام خمینی (ره) از طرف عوامل آشوبگر ،  حکایت از خارج شدن عنان جنبش سبز از دست امثال موسوی ، و جلودار شدن گروهک های ضد نظام در این جنبش داشت.  

آخرین حرکت تفاله های جنبش سبز اهانت به ساحت حضرت سید الشهدا در روز عاشورا بود که ماهیت ضد دینی این جنبش را بیش از پیش آشکار کرد.  

حضور حماسی و میلیونی مردم در راهپیمایی 9 دی و 22 بهمن را - که جمعیت کثیری از کسانی که در انتخابات 22 خرداد به موسوی رای داده بودند نیز در آن شرکت داشتند – همزمان با آغاز محاکمه عوامل آشوبگر می توان پایانی عبرت آموز بر جنبشی دانست که در ابتدا با شعار های ارزشی و با نماد سبز به عنوان نشانه ای از سیادت و ارادت به اهل بیت آغاز شده بود.

دوست دارم حسن ختام این مطلب جمله ای کلیدی از بیانات مولایم حضرت امام خامنه ای باشد :

«افرادی که حاضر نیستند قانون را قبول کنند ، صلاحیت حضور در چارچوب نظام را از دست می دهند که از دست داده اند. »