حس مسوولیت گمشده مسوولین

حس مسوولیت گمشده مسوولین

 چندی پیش رئیس دانشگاه علوم پزشکی همدان به همراه جمعی از معاونین و مدیران آموزشی و فرهنگی- دانشجویی در جمع ساکنین خوابگاه مدنی 1 حضور یافت . در این دیدار دانشجویان به بیان مشکلات و معضلات پیش رویشان پرداختند . از جمله مهمترین دغدغه های دانشجویان تراکم بیش از حد خوابگاه ها است . در حالی که هر سال دانشگاه با مشکل کمبود خوابگاه برای دانشجویان دختر مواجه بود ، چند سالی است که این مشکل نه تنها رفع نشده ، بلکه به دانشجویان پسر نیز سرایت پیدا کرده است . از جمله عللی که مسئولین برای آن بیان می کنند ، افزایش 30درصدی پذیرش دانشجو توسط سازمان سنجش ، افزایش تعداد رشته های ارائه شده توسط دانشگاه در مقاطع مختلف ، و کاهش نسبت دانشجویان بومی به غیر بومی است.

با این وجود دانشگاه درحالی پذیرش خود را برای مقاطع مختلف کارشناسی ، کارشناسی ارشد و PHD و نیز رشته های دستیاری پزشکی و دندانپزشکی گسترش می دهد که نه تنها ظرفیت سازی مناسب علمی و فراهم سازی بستر لازم آموزشی ، فرهنگی و پژوهشی صورت نگرفته، بلکه حتی در تأمین حداقل نیازهای رفاهی آنها نیز عاجز مانده است .

شاهد مثال این مدعا ،محدودیت امکانات رایانه ای و استفاده از اینترنت (خصوصاً در خوابگاهها ) ، عدم وجود سالن مطالعه مناسب ، تهویۀ مناسب ، امکانات کمک آموزشی ناکافی در برخی از دانشکده ها ، صندلی های غیر استاندارد و قص علی هذا .

سوالی که در ذهن اکثر دانشجویان نقش بسته اینست که آیا دانشگاهی که ادعا دارد تا چند سال آینده به دانشگاه های تیپ A می پیوندد ، تا این حد از توان مدیریتی پائینی برخوردار است که نمی تواند از افزایش ظرفیت بی ضابطۀ سازمان سنجش آموزش کشور ( که حتی زیر مجموعۀ وزارت بهداشت هم نیست ) جلوگیری کند و یا حداقل نظرات و دیدگاه های خود را در زمینۀ دانشجویان ورودی به دانشکده های زیر مجموعۀ خود لحاظ نماید ؟ و یا حداقل سرانۀ آموزشی و دانشجویی آنان را دریافت دارد ؟!

از سوی دیگر، با وجود تلاش قابل تقدیر برخی از مسئولین دانشگاه در یکی دوسال اخیر برای رفع مقطعی مشکلات خوابگاهی (مانند اختصاص بخشی از بیمارستان امام جهت خوابگاه خواهران ) متأسفانه شاهد نوعی تعلل و بی برنامگی در این مورد هستیم . به عنوان مثال ، با وجود اطلاع دانشگاه از افزایش ظرفیت وناکافی بودن امکانات موجود، تلاش برای اختصاص خوابگاه استیجاری در داخل شهر که باید از ماهها قبل شروع می شد ، هم اکنون آغاز شده است ! این بی برنامگی را در بسیاری موارد دیگر نیز شاهد بوده ایم. بعنوان مثال ، تعمیرات سرویس های بهداشتی دانشگاه و یا سایر کارهای ساختمانی که همزمان با شروع سال تحصیلی کلنگ زنی (!) شده اند و دانشجویان در ساعات آموزشی باید از صدای بریدن تیرآهن و یا جوش کاری و... بهره مند شوند . یا طیف زنی کتابهای کتابخانۀ مرکزی جهت باز نمودن سیستم آن که در سالهای گذشته بود که همزمان با شروع امتحانات ترم اول انجام و منجر به تعطیلی این مرکز و عدم امکان استفاده دانشجویان قریب به 20 روز گردید .

این بی برنامگی گاهی اوقات بعنوان در اولویت نبودن مشکلات و دغدغه های دانشجویان و یا به عبارت دیگر عدم وجود حساسیت لازم برای رفع سریع این معضلات در مسئولین تلقی می شود . بعنوان مثال، بودجۀ عظیمی از دانشگاه صرف ساخت پارکینگ ضد زلزله (!) اساتید گردید ولی به اذعان مدیر امور دانشجویی کل بودجۀ تعمیرات خوابگاهی امسال 25میلیون تومان بود که حتی کفاف تعمیر سرویس های بهداشتی خوابگاه برادران را نمی داد . و مورد دیگر خرید انبوهی از کتب برای کتابخانۀ مرکزی است که طبق گفتۀ مسئولین همان واحد ، پس از گذشت 6 ماه ، تابحال بجز 5-4جلد هیچ کدام از آنها به امانت گرفته نشده اند . آیا ممکن نبود این بودجه صرف خرید کتب کاربردی تر و مورد نیاز دانشجویان شود؟!

سخن بسیار است و مجالی برای بیان همۀ مشکلات ، و کم کاری ها ، بی برنامگی ها و ... نیست . حس مسوولیت آن چنان که شایستۀ نظام ماست در مسئولین دیده نمی شود و با وجود برخی اقدامات سازنده هنوز ظرفیتهای خالی بسیاری است که از آنها استفاده نشده و هنوز کارهای نکرده و مسیرهای نپیمودۀ بسیاری است که برای رسیدن به جامعۀ آرمانی باید در آنها گام نهاد و به سوی قله های پیشرفت ، رفاه ، آزادگی و مساوات پیش رفت . به امید آن روز.